Who let the dogs out!

Het is vandaag vrijdag en we zijn in Juneau, de hoofdstad van Alaska. Het lijkt weer een mooie dag te worden. We moeten om 8:15 verzamelen in Wavebands voor onze tour van vandaag. We gaan de dogsled tour by helicopter doen. Als de tourgroep compleet is, lopen we met z'n allen van het schip en stappen op de bus naar de helikopters. Onderweg zien we heel veel en dan bedoel ik echt heeeeel veeel bold eagles. Ze zitten overal!

Bij de helikopter standplaats aangekmen krijgen we een mooie stempel op ons hand en instructies over de helikoptervlucht.

We zullen naar de gletsjer gevlogen worden waar het hondenkamp ligt. Gepaste schoenen zijn daarom een must. Het zijn lompe gletsjer schoenen die je over je eigen schoenen aandoet.

Aan de onderkant zitten een soort metalen noppen. Het lopen er op was verbazinwekkend goed te doen.

Dan worden we naar onze heli gebracht. Wij gaan met zijn vieren in 1 heli. Op basis van gewicht wordt de indeling gemaakt. Hen mag achter de piloot gaan zitten, Margriet ook achterin naast Hen. Ik zit voorin naast de piloot en Marianne ook voorin bij de deur. We hebben zo allemaal prima zicht.

We krijgen headphones op met een microfoon zodat we eventueel met elkaar kunnen praten.

We vliegen met nog twee andere helikopters tegelijk weg. De view is schitterend!

De gletsjer komt al snel in zicht. Onderweg zien we ook nog een paar mountain goats grazen. Geweldig dit!

Dan zien we in de verte op de witte vlakte het kamp liggen.

Als we geland zijn, stappen we in de zachte sneeuw. Met de kou valt het reuze mee. Het zonnetje schijnt en het is eigenlijk helemasl niet zo koud.

De hondjes staan al klaar.

We krijgen uitleg over de honden terwijl deze aangelijnd worden. Ze maken flink lawaai (ook de honden die niet gaan rennen) en het stinkt ook behoorlijk.

Wanneer de honden aangelijnd zijn en wij allemaal op ons plek zitten en staan, gaan we er vandoor.

De honden trekken twee sledes. Op de voorste slee kunnen twee personen zitten en staat de musher. Op de achterste slee kan 1 persoon zitten en 1 persoon staan. De persoon die op de achterste slee staat moet wel remmen als de musher dat zegt. We stoppen een aantal keer onderweg zodat we allemaal een keer hebben kunnen staan.

Na de tocht van ongeveer 25 minuten mogen we nog met de honden kroelen. Onze musher heeft 25 eigen honden. De honden die niet rennen, liggen aangelijnd bij hun eigen hok. Al de honden die vandaag onze slee getrokken hebben, zijn vriendelijk en mogen dus allemaal aangehaald worden. Ze hebben allemaal een ander karakter en dat merk je al bij de toenadering. Sommige blijven rustig zitten, anderen deinsen iets terug en er is natuurlijk ook een over enthousiast type bij. Ze vinden het wel allemaal fijn om aangehaald te worden.

Na afscheid genomen te hebben van onze honden is het tijd voor puppie-knuffelen. Er zijn op dit moment maar twee pups in het kamp. Wat een knuffels die zullen krijgen vandaag!

Wat een klein warm lijfje ligt daar dan in je armen te slapen. Wij zijn natuurlijk helemaal in ons nopjes.

Na het knuffelen wachten we op de heli die ons weer terug brengt naar het basisstation.

Ook de weg terug levert prachtige uitzichten op.

Met deze zeer bijzondere ervaring op zak gaan we nog even terug aan boord van de wonder voor een lunch. Daarna pakken we de shuttle naar downtown Juneau om dasr kaartjes te kopen voor de glacier shuttle. De shuttle brengt ons naar de Mendenhall glacier waar we nog wat willen wandelen.

Dit is ook de glacier waar het hondenkamp op gelegen is. We kiezen voor de Nugget Falls Trail naar, hoe kan het ook anders, de Nugget Falls.

Nog meer mooie uitzichten.

En dan de waterval.

Het water is niet eens zo koud.

Op de terugweg nemen we nog een andere korte trail mee waar er kans op beren is. Helaas is het zalmseizoen nog niet begonnen dus zijn er weinig beren en zien wij er geen een. Een parkranger vertelt dat er vandaag nog wel een beer gezien was die de weg over stak.

Dan maar een foto van een birdie.

En terug naar downtown waar we de winkeltjes langslopen en dan verder teruglopen naar de Wonder.

Voor het avondeten kijken we naar de pixar danceparty.

Vanavond eten we in Palo, het restaurant waar je voor een extra bijdrage heerlijk kan eten en waar kinderen niet mogen komen. Guan is weer onze serveerster, net als bij de Brunch.

Hierbij de foto's. Het smaakte ook allemaal weer heerlijk.

En natuurlijk als toetje de beroemde chocolade soufle met vanille saus. To die for!

Onder het eten zien we ook nog walvissen! 

In onze kamer staat dit enge ding:

Weltrusten en tot morgen in Ketchikan (can can).